Wie dacht dat Bram Vanparys, aka The Bony King of Nowhere, met zijn schitterende plaat "Silent Days" zijn hoogtepunt bereikt had, sloeg de bal behoorlijk mis. We moesten wel zes jaar geduld oefenen vooraleer Bram met een nieuw album “Everybody Knows” opdook, maar het wachten was meer dan de moeite waard. We durven gerust te stellen dat hij met deze vijf sterrenplaat absolute toppen scheert en aan uitverkochte ABbox te oordelen, zijn we niet aleen om die deze mening delen. 

Twee topalbums op rij afleveren, je moet het maar doen, maar het pad ernaar toe liep niet bepaald over rozen. Zoals zo bij zovele artiesten kwam de Corona crisis hard binnen, maar kreeg Bram ook te maken met een soort writers block, zelfs in die mate dat hij zelfs begon te twijfelen of hij muzikaal en artistiek nog iets kon betekenen voor de buitenwereld en hij eraan dacht om beroepsmatig andere paden in te slaan. De verwachtingen voor iemand diemet zijn vorige album al een MIA versierde voor beste componist ,  liggen natuurlijk hoog en als je van jezelf vindt dat er geen albumwaardige songs uit je pen vloeien word je daar bepaald niet vrolijk van. Maar gelukkig keerde het tij en wist Bram zichzelf heruit te vinden, kroop hij met een nieuwe leifde langzamerhand uit het dal en kwam de inspiratie terug binnen sijpelen. Was “Silent Days” zijn break up album en beschreef hij hoe hij met deze liefdesbreuk omging, dan zijn de onderwerpen vandaag breder en maatschappelijk gericht, met de focus op een meer en meer vereenzaamde leefwereld en een muzikale ondertoon die vroeger aanleunde bij de Dylan's van deze wereld, maar nu nieuwe paden bewandelt en de sfeer opsnuift van andere grote helden zoals Radiohead en de gelaagde ambient noten van The War On Drugs. 

Vandaag staat The Bony King of Nowhere weer op scherp, ook live, zoveel werd duidelijk na een knap gevarieerde set, die van de eerste tot de laatste minuut wist te boeien. The Bony King staat er terug, laat daar geen twijfel over bestaan en hij genoot er samen met een enthousiast publiek met volle teugen van. De klagende opener “Working Harder”, over de maatschappelijke druk van alsmaar meer en beter, nagelt ons dadelijk aan de grond met een brok in de keel, en is een kanjer van een song die Thom Yorke nooit geschreven heeft. “Are You Still Alive” borduurt Radiohead’s gewijs verder op diep emotionele zang en mijmerende soundscapes van meestergitarist Gertjan Van Hellemont, de bezieler van Douglas Firs, die Vitja Pauwels, een andere immens getalenteerde gitarist, van op de plaat vlekkeloos vervangt.

Met negen songs uit de nieuwe plaat, overheerst “Everybody Knows” de setlist maar met zes studio albums onder de arm, heeft Bram keuze zat om hier een mooi afwisselend verlengstuk aan te breien. Regelmatig flitst The Bony King ons terug naar een triest verleden van liefdesverdriet uit “Silent Days”, met tranentrekkers zoals “Going Out”, vanavond dramatisch opgevuld met weids snijdende lapsteel noten van Van Hellemont of het verveeld klagende titelnummer “Silent days”, dat mooi wegebt op Bram’s gitaarstrum, een weids echoënde elektrische gitaar en zweverige synthesizer tonen van Thijs Troch, een kanjer van een toetsenman als het op improvisatie aankomt. Als ritmesectie nam Bram oude getrouwe Jasper Hautekiet op bas onder de arm en drummer Simon Segers, die we al aan het werk zagen bij Sylvie Kreusch, een geniaal duo dat zich van zijn beste kant laat zien in een spannend opgebouwd “Like Lovers Do” of een subtiel zwevend “Still Around”, waar Bram vandaag met de woorden “I want to feel the night and get back on the road”, zijn droom werkelijkheid doet worden. Als gouden oudje krijgt “Eleonore”, solo door Bram getokkeld op akoestische gitaar, nog steeds heel de zaal muisstil, maar het zijn de nieuwe songs uit “Everybody Knows” die de meeste indruk maken en nieuwe deuren openen zoals het vurig rockende “Slow Down”, hemels opgeluisterd met de gierende gitaar van Gertjan Van Hellemont of wat te zeggen van positieve, vrolijke noot die weerklinkt in het zomerse “Falling Into Place”, dat The Bony King opdraagt aan de nieuwe liefde in zijn leven, Fien Deman, die zelf ook op het podium staat als Ivy Falls. 

Het geluk straalt af van het gezicht van Bram Vanparys en hij strooit regelmatig met dankwoordjes naar zijn talrijk opgekomen fans. De appreciatie en bewondering is wederzijds, want het schitterend concert dat  we mochten beleven van een vernieuwde versie van The Bony King of Nowhere opent perspectieven voor de toekomst. Bram beloofde ons met de hand op het hart dat het geen zes jaar meer zal duren vooraleer hij met nieuw werk over de boeg komt en na hetgeen hij hier vanavond mochten beleven kijken we er al halsreikend naar uit. The King is back, long live the king!

Yvo Zels 

Voor meer foto's klik hier of ga naar de Instagram pagina van yvozelsphotography.